11. Mów mi 'Panie Bieber'.

Justin obudził się w szpitalu.

-Obudziłeś się! Nareszcie! – Caitlin wtuliła się w niego.

-Hej, mała – uśmiechnął się – Co ja tutaj robię?

-Zemdlałeś… Dobrze, że do ciebie przyjechaliśmy… Nie wiem, co by się stało, gdyby nikt cię nie znalazł…

-A, więc zemdlałem, tak? – upewnił się Jus, który jeszcze wolno jarzył.

Caitlin skinęła głową.

-A zemdlałem, ponieważ…?

-Lekarze nie ustalili tego do końca, ale myślą, że z przemęczenia.

-Aaa…

Po chwili do sali wszedł Beadles, z kwiatami w ręku.

Bieber wybuchnął słabym śmiechem.

-Zemdlałem, a nie umieram!

-Oj tam, oj tam. Caitlin kazała mi je kupić – podał Justinowi ładny bukiecik.

-A moja mama wie, że coś mi się stało?

-Tak… - odpowiedziała Caity,

-I nie przyjechała? – zdziwił się Biebs.

Rodzeństwo spojrzało na siebie i Christian skinął głową.

-Fajnie, że moi rodzice się mną wgl interesują… - uśmiechnął się ironicznie,

-Twoja mama mówiła, że sobie poradzisz, a tam jest potrzebna… - mówiła Caity.

-Spoko – powiedział sucho Justin – Tylko szkoda, że jak chciałem, żeby miała mnie gdzieś, to bez przerwy przy mnie była, a teraz, jakby się przydała, to jej nie ma… Ironia.

Nagle zaczął dzwonić telefon Biebera.

Mama.

-O wilku mowa – mruknął JB i niechętnie nacisnął zieloną słuchawkę – Tak?

-Jak się czujesz, Justin? – spytała zaniepokojona rodzicielka.

-Źle – burknął.

-Jak to? Co ci jest?

-Wszystko. To i tak cię nie obchodzi.

-Jak to nie obchodzi! Justin, dziecko drogie! Co ty wygadujesz?? Może masz gorączkę?

-Maaamo – jęknął JB – Dobra. Muszę kończyć. Będą mnie zaraz kroić.

-Że, co?!

Bieber nie powstrzymał śmiechu.

-Paa – rozłączył się.

-Chcesz, żeby twoja mama zeszła na zawał? – spytała Caitlin.

Justin pokręcił, rozbawiony głową.

-Niee. Spokojnie. Ona mnie zna i moje genialne żarty… A, jak trochę się pomartwi to jej nie zaszkodzi.

-No, jak uważasz… My, musimy już iść, Justin – powiedziała Caitlin – Siedzieliśmy przy tobie jakieś 3 godziny… Rodzice każą nam wracać. Przyjedziemy do ciebie, jak tylko będziemy mogli, okay?

-W porządku – powiedział Biebs.

Caitlin pocałowała Justina w policzek i ignorując jego spojrzenie ‘proszę o więcej’, wyszła, ciągnąc Christiana za sobą.

Bieber chwilę myślał nad tym, czy Caity nie jest przypadkiem na niego zła… Odtworzył sobie w głowie wszystko, co robił od początku ich związku i uznał, że niczym nie zawinił. Przynajmniej miał taką nadzieję…

Zobaczył, że przy szpitalnym łóżku leży jego laptop. Był wdzięczny, że ktoś mu go przyniósł.

Podniósł go z ziemi i położył sobie na kolanach.

Włączył laptopa i zalogował się na skype’ie.

Roześmiał się, kiedy zobaczył, że Zo jest online.

‘Ej, ty cały czas siedzisz na skype’ie? ;P’ – napisał do niej.

‘Nieee. ;o Przed chwilą weszłam ;)’

‘Uuu… mamy ‘intuition’ :P Bahaha’

‘Taa. Siostrzana intuicja XD Jak się czujesz, Jus? Słyszałam, że zemdlałeś… Czy to prawda?

‘Ummm… Taaa. Ale nie martw się, baby ;)’

‘Oookaaay. A jak się czujesz ?’

‘No, żyję ;)’

‘Ale pytam jak się czujesz.’

‘Bywało lepiej.’

‘Justin!’

‘Haha. Trochę mi słabo i co jakiś czas we łbie mi wiruje, ale poza tym jest git. Zadowolona ? ;P’

‘No powiedzmy. Trzymaj się <3’

‘Ok, ok. Nie mam wyjścia. Jeszcze się z Tobą przecież nie spotkałem.’

‘:)’

‘Ale jest taka jedna rzecz, którą mogłabyś zrobić dla biednego, chorego, starego, przemęczonego, smutnego, uroczego…. Justina ;P’

‘Yyy? xD Co ? ;P’

‘Wejdź na kamerkę. Od razu poczuję się lepiej. <3’

‘Głupek ;P’

‘No i jak ?’

‘No nie wiem…’

‘A znalazłaś płytkę do instalacji?’

‘Niby tak…’

‘To wchodź! Ale mi już!!’

‘Haha. Ok. Chwila.’

‘Jest! :D Kocham Cię! <3’

‘Masz dziewczynę, Justin.’

‘Jak siostrę, skarbie ;) :*’

‘Okay. Niech Ci będzie.’

‘Nie gadaj, tylko wchodź na tę kamerkę!!!’

‘Już. Spokojnie ;P Ty też wejdź.’

‘Luz xD’

Pierwszy na ekranie pojawił się Justin.

Zoey zrobiło się słabo, kiedy zobaczyła, w jakim Bieber jest stanie… Był strasznie blady, jego oczy były przymglone, a wory pod oczami ogromne.

Po chwili wahania też podłączyła kamerkę.

-Nareszcie! – ucieszył się Biebs i uśmiechnął do niej słabo – Ślicznie wyglądasz.

-Dziękuję… Justin, co ci jest?

-Szczerze? Nie mam pojęcia. Aż tak źle wyglądam?

-Tak… - powiedziała po chwili wahania.

-Ups… Umm. Jeszcze gorzej niż poprzednio? – spróbował się zaśmiać – Jakoś zawsze trafiasz na mnie jak jestem w zajebistym stanie.

Zo uśmiechnęła się do niego.

-Kur…de. Ale masz zaje… fajny uśmiech – wyszczerzył się.

Zoey wybuchnęła śmiechem.

-Próbujesz nie przeklinać?

-Taa. Ale to nie tak, że ciągle przeklinam, czy coś, tylko po prostu… Twój uśmiech jest WOW. Wgl jesteś WOW.

-Masz dziewczynę, głupku.

-Wiem – pokazał jej język – A więc… Zo… Czy zostaniesz oficjalnie moją… siostrą?

Zoey znowu się zaśmiała.

-Tak, Justin. Ale pamiętaj. SIOSTRĄ.

-Okay, okay. Nie zdradzam dziewczyn…

-Spoko – uśmiechnęła się do niego.

Chwilę ‘patrzyli’ na siebie, w ciszy.

-Ej! Masz moją bransoletkę! – wykrzyknął Jus – Ja chcę ją z powrotem!

Zo, zdziwiona spojrzała na swoją rękę. Zdjęła bransoletkę i przysunęła ją do kamerki.

-Proszę. Bierz – zaśmiała się.

-Skąd taką masz? Mam identyczną – mówił rozbawiony Bieber próbując złapać bransoletkę dziewczyny.

-Dostałam.

-Ja moją też…

-Od…?

-Jasmine…

-Villegas?

-No, a jakiej – Justin, jakby momentalnie stracił humor.

Znowu chwilę nic nie mówili.

-Yyy… Panie Bieber?

Jus podskoczył przestraszony, kiedy zobaczył lekarza, stojącego w drzwiach.

-Muszę spadać – powiedział do Zoey – Przyszli po mnie – powiedział grobowym głosem, a dziewczyna się roześmiała.

-Będziesz jeszcze? – spytała.

-Yhm. Jeśli to przeżyję – mrugnął do niej i zamknął laptopa – Tak? – spojrzał pytająco na lekarza.

-Jak się czujesz, Justin? – spytał go lekarz.

-Nie przypominam sobie, żebyśmy przechodzili na ty…

Lekarz spojrzał na niego ironicznie.

-Jak się pan czuje?

-Jak powiem, że dobrze to mnie wypuścicie?

-Nie. Chcę wiedzieć jak NAPRAWDĘ się czujesz.

Bieber spojrzał na niego niezadowolony.

-A macie tu wykrywacz kłamstw, czy coś w tym rodzaju?

-Justin!

-Panie Bieber, proszę! – wkurzył się Justin.

-Panie Bieber. Nie mamy wykrywacza kłamstw. Jak się PAN czuje?

-Fatalnie – westchnął Jus – Chyba umieram.

Lekarz wywrócił oczami.

-Czy możesz… pan się uspokoić i zacząć mówić poważnie? To ważne.

-Okay, okay. Będziecie mnie kroić?

Zdenerwowany lekarz wyszedł z sali i trzasnął drzwiami.

Bieber się zaśmiał.

Łatwo ze mną nie będą mieć – pomyślał.

Po chwili do sali weszła młoda lekarka.

Justinowi oczy wyszły z orbit, kiedy ją zobaczył.

Wow. Była MEGA HOT.

-Dzie-e-eń dobry – wyjąkał w szoku.

Lekarka uśmiechnęła się do niego uroczo i usiadła na jego łóżku.

-A, więc tak… Słyszałam, że nie chcesz współpracować i każesz się nazywać ‘panem Bieberem’, tak? – powiedział do niego.

-Ty możesz mi mówić Justin – uśmiechnął się do niej.

Lekarka się zaśmiała.

-Ale z ciebie flirciarz, Justin. Słyszałam, że masz dziewczynę. Uważaj, bo mogę jej donieść. Siedziała tu przy tobie niewiadomo ile.

-Okay, okay. Ja wcale nie flirtuję, tylko chcę być miły.

-A jak zachowywałeś się w stosunku do mojego kolegi?

-Ummm… Chcę być miły dla kobiet. A to kobieta nie była z pewnością.

-No dobrze, Justin… W takim razie… Na poważnie. JAK SIĘ CZUJESZ?

-Kiepsko.

-Dobra. To już coś wiem, a dokładniej?

-Jest mi słabo i w głowie mi się kręci. To tyle.

-Czyli nie jest najgorzej, tak?

-Zależy, co pani rozumie przez ‘najgorzej’.

Lekarka westchnęła, a Justin się uśmiechnął.

-Okay. Rozumiem, że nic więcej z ciebie nie wyciągnę…

-Może pani próbować – puścił do niej oko.

Kobieta wstała z miejsca i poszła w stronę drzwi.

-Ale wrócisz tu jeszcze, shawty? – spytał jej, a ona nawet się nie odwróciła i wyszła z sali.

Bieber z powrotem otworzył laptopa.

‘Chyba ich wystraszyłem ;P’ – napisał do Zo, która dalej była dostępna.

‘Hahaha. Jak ? xD’

‘Nie chcesz wiedzieć. Uwierz mi ;P’

‘O matko XD’

‘Bahaha. Nie było tak źle i ta jedna lekarka była #HOT’

‘Yyyy? A Caitlin?’

‘No, kurde. Jak jestem w związku to nikt już nie może być hot ?’

‘Niby może…’

‘A jak tam ? Jak się mama czuje ?’

Zoey ucieszyła się, że Bieber pamiętał.

‘Nie jest źle ;)’

‘To spoko <3’

‘Ej, a ty zemdlałeś od razu po naszym śnie?’

‘Skąd wiesz ?’

‘Nie wiem…. Możesz to nazywać jak chcesz… Siódmy zmysł, intuicja…’

‘Luuz xD’

Do sali, w której leżał Justin znowu ktoś wszedł.

‘Znowu mnie męczą ;/ Spadam… -,-‘

‘Hej ;* Nie daj się pokroić! xD’

‘Spoko, mała ;)’

Po raz kolejny zamknął laptopa.

-Tak? – spytał lekarki stojącej obok niego.

-Przeszkadzam ci?

-Mam mówić szczerze?

Lekarka westchnęła głęboko.

-Nie… W sumie to pani akurat nie – uśmiechnął się do niej.

-Och, Justin. Mam dla ciebie nie za ciekawą informację… Muszę pobrać ci krew.

-Co?! – Bieber schował obie ręce pod kołdrę.

-Nie mów, że boisz się igieł, chojraku.

-Kto to chojrak?

-Justin! Nie zmieniaj tematu.

-No boję. A co?

-Jesteś już dużym chłopcem.

-Kurde. Mówi pani, jakbym miał pięć lat!

-Bo się tak zachowujesz. Poproszę twoją lewą rękę.

Bieber niechętnie wyjął rękę spod kołdry.

-Ale delikatnie – poinstruował ją.

Lekarka się zaśmiała.

-Ale z ciebie ziółko, Justin.

-To źle?

-Trochę.

Kobieta wbiła igłę w rękę Biebsa, a ten zamknął oczy, żeby tego nie widzieć.

-Już – powiedziała, kiedy skończyła.

-To nie było delikatnie! – wrzasnął na nią, a lekarka się zaśmiała.

-Oj, nie histeryzuj, Juss.

-Juss? Aww.

Lekarka westchnęła po raz kolejny.

-Następnym razem przyślę ci tu kogoś innego.

-Nie! Bo umrę – zagroził – I będziesz mnie miała na sumieniu.

Lekarka spojrzała na niego z politowaniem i opuściła pokój.

Justin przygryzł wargę i z powrotem otworzył laptopa.

‘Nakłuła mnie -,-‘ – poskarżył się Zo na skype’ie.

‘I dobrze ;P’

‘ZDRAJCZYNI!!!!’

‘Hahaha. Bardzo bolało, chłopczyku ?’

‘Foch -,-‘

‘Znowu ?’

‘Ostatni był jakiś tydzień temu, kotku i był ‘forever’, a więc wiesz… ;P’

‘XD Ja też nie lubię igieł ;/’

‘No widzisz.’

Chwilę nic nie pisali.

‘A co robisz ?’ – spytała Zo.

‘Piszę z Tobą ;P’

‘Ahaaa. Nigdy bym na to nie wpadła. A poza tym?’

‘Leżę… a właściwie siedzę i rozczulam się nad swoją przekłutą ręką ;/’

‘Oj, biedactwo.’

‘-,- FOCH’

‘O matko. Justin. Przestań.’

‘To matko, czy Justin ? Ok, ok.’

‘Ja spadam.’

‘WHY?! Nie opuszczaj mnie! <3’

‘Ale muszę, Jus. Wrócę ;)’

‘No okay… Pa.’

Wyłączyła laptopa i… znużony zasnął.

-Budzi się! – usłyszał głos Susan i ukazał mu się zarys dziewczyny.

-Sus?

-Jason! Obudziłeś się!

-No, co ty – uśmiechnął się ironicznie, ale nie otwierał oczu, bo uznał, że się nie opłaca. I tak widział wszystko niewyraźnie.

-Jak się czujesz? – spytała troskliwie siostra.

-Dobrze… - skłamał.

-Jason…

-No dobra. Cholernie źle, ale kit. I tak nikogo oprócz ciebie to nie obchodzi.

-Obchodzi…

-Podaj przykład.

-Mama…

-Aj, tam. Czy ja wiem? Przeze mnie tylko same kłopoty… A tak wgl to gdzie jestem?

-W szpitalu… Czemu nie otwierasz oczu?

-Bo nie widzę – skrzywił się.

-Jak to? – przestraszyła się dziewczyna.

-No, niewyraźne kształty tylko widzę. Luuuz. Nie denerwuj się. A może… powiedziałabyś mi jak tu trafiłem?

Dziewczyna chwilę się wahała.

-Zemdlałeś.

-Nigdy bym się nie domyślił! – powiedział z sarkazmem.

-Lekarze nie znają dokładnej przyczyny…

-A to nie przez to, że…

Chłopak nie zdążył skończyć pytania, bo ktoś go obudził.

-Co? – spytał zaspany.

Dziękował Bogu, że udało mu się wydostać z tego snu. Nie miał pojęcia, czemu, ale cholernie go przerażał.

-Hej, Jus – Justin niepewnie otworzył oczy, bojąc się, że znowu nie będzie nic widział, jak w śnie. Na szczęście jego obawy się nie sprawdziły.

-Yo – uśmiechnął się Bieber. Pierwsze, co zobaczył to Chris, siadający na jego łóżku.

-A gdzie Cait? – spytał Justin.

-Musiała zostać…

-Bo…?

-Mam odpowiedzieć szczerze?

-Nie, kurwa, chcę żebyś kłamał mi w żywe oczy!

-Dobra, spokojnie. Po prostu… Za bardzo martwi ją twój stan…

-Zajebiście. Czyli własna dziewczyna nie może na mnie patrzyć?!

-To nie tak…

-A jak??

Beadles westchnął.

-No właśnie – powiedział Justin.

-Oj, przestań. Spotkacie się, jak wyjdziesz ze szpitala.

-Super. Wyglądam tak strasznie, że ludzie brzydzą się na mnie patrzeć!

-Przestań, Jus!

-Bo co?!

-Nie jesteś królem świata, Justin. Ona też ma swoje życie i musi odpoczywać. Nie pamiętasz już jej wypadku…?

-Okay. Przepraszam… Poniosło mnie.

-Cię trochę za często ponosi.

-Dobra. Jak chcesz się ze mną kłócić to spadaj, bo nie mam na to siły.

-Okay. Już sobie idę – Christian wstał z miejsca – Trzymaj się – rzucił do przyjaciela i wyszedł.

Justin ‘pogrążył się w rozpaczy’.

________________________________________________

I jak ? Jeśli się podoba to komentujcie ;) Jeśli chcecie to NN mogę dodać nawet pojutrze, bo napisałam kilka rozdziałów naprzód.

Tak wgl to w napisaniu tego i kilku następnych rozdziałów pomogła mi Zuzia ;) (@MartynasSUPPORT) Bardzo Ci dziękuję za przekazywanie mi 'pozytywnej energii' Haha <3