30. Telefon.

   -Co?! – Zoey krzyknęła do słuchawki, kiedy Bieber, nie poddając się dzwonił do niej po raz dziesiąty.

-Nic. Nudzi mi się – odpowiedział obojętnym tonem – I tęsknię.

-TOBIE się nudzi? Serio masz na to czas? – zapytała dziewczyna ironicznie.

-Ej, ej, czemu od początku rozmowy zakładasz, że ma ona przebiec nieprzyjemnie? Teoretycznie mówisz, że nie jesteś na mnie zła, a w praktyce widzę, że nie bardzo masz ochotę mieć ze mną do czynienia.

Dziewczyna przez dłuższą chwilę nie odpowiadała.

Bieber westchnął.

-Jak tam życie? Jak Ewel i Liam? Są grzeczni? – zapytał siląc się na wesoły ton.

-Jakoś leci. Liam i Ewelina dobrze, ale mam wrażenie, że coś z nią ostanio nie do końca w porządku… Mówi, że jest ok, ale…

-Może to przez tego jej byłego? – zasugerował Jus.

-Nie wiem. Ostatnio jakoś mi się nie zwierza. Dlatego mam właśnie wrażenie, że coś ją gryzie.

-A może się nie zwierza, bo nie ma z czego? Wiesz… są takie chwile, że jakoś za dużo się nie dzieje.

Zoey wzruszyła ramionami, chociaż dobrze wiedziała, że Justin tego nie widzi.

-Martwię się o nią. I o ciebie – powiedziała cicho.

-Ale nie ma czemu, Deszczowa Księżniczko – zapewnił czule Jus.

-Wiem, że jesteś w szpitalu.

-Co?! Od kogo?!

-Od ciebie. Właśnie teraz się dowiedziałam. Dzięki, że coś wcześniej mówiłeś – powiedziała sarkastycznie i rozłączyła się, ocierając łzy, które z jakiegoś powodu zaczęły płynąć z jej oczu.

-Cholera – zaklął Bieber i na nowo wykręcił numer dziewczyny. Po dwudziestym pierwszym razie bez odzewu wcale nie zamierzał skończyć, gdyby tylko dziewczyna nie wyłączyła telefonu.

Westchnął głęboko i uderzył pięścią o krawędź łóżka. Syknął z bólu i zaczął kląć pod nosem, przyciskając rękę do siebie.

Nagle usłyszał jakiś dźwięk dobiegający ze strony, po której znajdowały się drzwi. Oparta o nie stała Pattie i patrzyła na niego rozbawiona.

Justin się skrzywił i zaczął zastanawiać się ile z przekleństw słyszała rodzicielka.

-Widzę, że bardzo boli – powiedziała, próbując zamaskować rozbawienie.

-Dzięki za współczucie – odpowiedział z sarkazmem i zaczął delikatnie rozmasowywać obolałe miejsce.

-Jak się nie kontroluje złości, to można zrobić sobie krzywdę. Czemu niby miałabym ci współczuć?

-Bo to była bardziej głupota niż złość – odpowiedział Justin, a Pattie się roześmiała.

-Nie dogadujesz się z Zo? – zapytała, siadając na krześle obok łóżka syna.

Justin ścisnął usta i wykrzywił je w czymś, co przypominało sztuczny uśmiech.

-Słyszałaś rozmowę. Próbuję – odpowiedział sucho, nie patrząc mamie w oczy.

-Słyszałam tylko sam koniec i wcale nie chciałam podsłuchiwać. Po prostu dopiero jak weszłam to zauważyłam, że rozmawiasz.

-Ok, ok, nie musisz się tłumaczyć. Tak, nie dogaduję się z Zoey.

-Dlaczego?

Bieber przygryzł nerwowo wargę.

-Po prostu – odpowiedział wykrętnie.

-A nie możesz mi powiedzieć? Jestem twoją mamą. Może bym pomogła. Ostatnio ciągle jesteś smutny, nie lubię jak jesteś w takim stanie – powiedziała Pattie z troską w głosie, a Bieber uniósł na nią wzrok.

-Jest zła, że wyjechałem.

-Tylko tyle?

Justin pokręcił przecząco głową.

-Martwi się o mnie i jest zła, że nie odpoczywam, a teraz się na mnie wścieka, bo nie powiedziałem jej, że jestem w szpitalu.

-Jak jej nie powiedziałeś to skąd wie? – zapytała Patricia.

-Powiedzmy, że Zo potrafi użyć podstępu, żeby dowiedzieć się ode mnie niektórych rzeczy…

Pattie uśmiechnęła się rozbawiona.

-To przydatna umiejętność – zauważyła.

-Nie dla mnie – odpowiedział kwaśno.

Kobieta się roześmiała.

-Ale dla niej owszem. To dobrze, bo nie będzie ci się udawało jej oszukiwać.

-Nigdy jej nie oszukałem i nie będę tego robić, a teraz po prostu nie chciałem, żeby się niepotrzebnie martwiła, nie mogąc niczego zrobić…

Pattie spojrzała ze zrozumieniem na syna.

-Jesteś kochany, Justin, ale jestem przekonana, że ona jednak woli wiedzieć. Coś cię jeszcze gryzie, mam rację? – powiedziała nie przestając przyglądać się synowi.

-Podjęłaś jakąś decyzję, mała? – zapytał Liam muskając usta Ewel.

-Dotyczącą czego? – spytała Zo, nagle materializując się obok nich w pokoju.

-Nie widziałem jak weszłaś – powiedział skołowony chłopak.

-Jak się jest tak zapatrzonym w swoją dziewczynę, to się nie zauważa pewnych rzeczy – odpowiedziała rozbawiona.

Liam uśmiechnął się i spojrzał czule na Ewelinę.

-Nie idę – powiedziała Ewel uśmiechając się szeroko.

-Na pewno?

-Na pewno – odpowiedziała bez najmniejszego wahania.

-Gdzie? Wtajemniczy mnie ktoś? – dopytywała się Zo.

Nagle telefon Zoey zaczął dzwonić. Zirytowana wyjęła go z kieszeni. Dopiero co na nowo go włączyła. Nie znała numeru, który wyświetlił się jej na ekranie iPhone’a. Po krótkim wahaniu nacisnęła zieloną słuchawkę.

-Tak? – Ewelina i Liam widzięli jak dziewczyna słucha czegoś co mówi jej osoba, po drugiej stronie słuchawki i z sekundy na sekundę staje się coraz bardziej blada – Przylecę pierwszym samolotem – powiedziała drżącym głosem i zakończyła rozmowę.

____________________

Tak, wiem długi ten rozdział i wgl... XD